Auñamendiko tontorrean lurraren amaieraren
haitzuloa dago. Bertan
iluntasunean zein isiltasun dardarkarian
gogoak jainkoekin harremanetan
daude eta gai bizitzaren deiaren zain daude,
bizitzara deituko dien deia hain
zuzen.
Olentzeroren gogoa haitzulo horretan
atsedena hartzen zegoen izateko
nahiaren hazia bere unean sortu zen arte.
Nahi horren atzetik bere jatorrira
joan zen eta gai soin baten barruan aurkitu
zen. Osotasun sare horrek
harzkumearen gogoak gaiari eutsi arazi zion
eta gaiak hala izan nahi izan
zuen eta gogoak berau ikusi zuen eta bizitu
zuen eta bere barruan somatu
zuen gai berrira egokitu zen. Sortu zen
hori, izateko arrazoi bat, bere
eginbeharra burutzekotan jarri zen, bere
gogoak sortu zuena, eta
Olentzerotzat ezagutu zuen berau eta hala zelako,
Neskatozeru ere izan zen
eta baita elkarren artean topatuko zuten
gogoak ere.
Denboran zehar Olentzerok bere etxea soin
askotan izan zuen eta soin
bakoitzak bere gogoa nahi ezbetearen
itxurapean izan zuen. Bere azken
soina Kixmiren alde emana izan zen eta soin
horrek Euskal Herrira ekarri
zituen onurak ikusteko gogoa eta soina bera
Zarautzen bizi zen soinaren
hezurretan finkatuak zeuden. Bere aitak
bulego batean egiten zuen lan eta
amak eskola bateko bulegaria zen. Aitona
hila zegoen eta bera eta bere
anaia, amaren aldeko amonak zaintzen zituen.
Mutikoarentzat, bizitza nahaste borrastea
zen. Gurasoek erderaz hitzegiten
zioten eta baita amonak ere baina euren
artean hizkuntza erdi bitxia
hitzegiten zuten. Gainera, euskaraz
hitzegiten zutenean, beste era batez
ibiltzen ziren zein aurpegi ezberdinak
eramaten zituzten. Hala ere ez zieten
bera eta anaiari euskaraz egiten eta hauek
hitzak errepikatu ezkero, ez zuten
ezer erantzuten. Hori horrela izan zen behin
betean eskolan Euskal Herriak
auto-gobernu mugatua izango zuela esan
zieten arte.
Ondorioz, ikastola txikiak sortu ziren eta
euskaraz ikasten hasi ziren.
Ordurarte erdaldunak zirela uste zuten baina
orduan eskaldunak zirelakotan
zeuden eta noski, horrek zer esan nahi duen
jakin nahi zuten. Gurasoei
galdetu zieten eta aiton-amonei,
izeba-osabei eta baserrikoei zein mendian
herritik urrun bizi ziren ahaideei
galdetzeko erantzuna jaso zuten. Baina
denak erdaraz egiten zuten arren,
mutikoentzat senide batzuk hizkuntza
ezberdina erabiltzen zuten. Nahaste borraste
handia zen beraientzat,
euskaldunak ala erdaldunak ziren? Beranduago
bere lagun askok euskeraz
etxean ikasi zutela eta sendiarentzat
ezkutuko hizkuntza bihurtu zelaz ohartu
ziren. Beti uste izan zuten erderaz
hitzegiten zuten haiek oso urguriak zirela,
nahiz eta menperatzaileak izan eta berez ez
onartu eritzi zein esperientzia
ezberdinik. Euskeraz etxean bezala aurkitu
zirenean, bigarren azal baten
moduan erantsi zela zirudien.
Olentzerori ordurako hartza deitzen zioten
bere soin iletsua eta gizabete
sendoagatik. Haizkoraz aritzea eta harriak
jasotzea gustatzen zitzaion.
Mendian zehar ibiltzea ere oso zuen gustoko.
Bere anaiak txirringaz ibiltzea
nahiago zuen eta ondorioz eta hala izaten
delako, banandu egin ziren.
Bitartean Hartzari bakartegiak, basoak eta
mendiko zelaiak gero eta gehiago
gustatzen zitzaizkion. Bere osaba Antsok
mendian etxetxo bat zeukan eta a
ahal zuen guztietan hara joaten zen. Eskolan
ondo ari zen eta ikasketak
ongi bukatu zituen. Gurasoek unibertsitatera
bidaltzeko gai ziren eta
euskararen jatorriaz zein historiaz zuen
jakinnahia zela eta latina, frantsesa
eta semitar hizkuntzak ikasten hasi zen.
Gero eta gehiago ikasten ari zen einean,
beste denbora batekoa zela gero eta
gehiago sentitzen zuen. Bihotzondoko horrek
berarengan zuen ondoriorik
tinkoena kristautasunetik erabat aldentzen
ari zela zen. Kristau mezuan
sinisten bazuen ere, beregan ezberdina zen
zerbait biziki sentitzen zuen.
Bere ametsetan beti gertaera berak agertzen
ziren. Zelai zabalean landatuko
zuen gurutze astun bat eramaten ari zela
hain zuzen eta hori egin ondoren,
mendi luze baten laberretik gora hasiko zen.
Eta gero, goraino igo ondoren, labar ertzean
aurkituko zen sakoneran behera
begira.Ondoren, hondalera jauzi egingo balu
bezala zirudien ametsean, argi
bizi bizia eramanez eta argi horrekin argira
eroriko zela.
Amets hori behin eta berriz izan zuen eta
beraz sendagilearengana joan zen
eta honek Saregile jaunarengana bidali zuen.
Honek hiru aldiz ikusi zuen eta
laugarrengo saioan, esan zion:
-Nire lagun bat ikusiko dugu.
Saregile jaunaren autoan sartu ziren eta
mendi aldera abiatu ziren basoen
barrena baso sakon bakar batera iritsi ziren
arte. Autoa gelditu zuen eta esan
zuen:
-Hemendik aurrera oinez joan behar dugu.
Autotik irten ziren eta Saregile jaunak bere
bideari ekin zion basoen barrena
berak ezagutzen zuela zirudien bidea
jarraituz, nahiz eta Hartzak ezin zuen
ikusi. Gero, egur kea usaitzen hasi zen eta
baita ke piloa ere. Garbitutako
leku batera iritsi ziren eta han, basoaren
erdian egurrezko etxe bat zegoen,
irristailuak ziruditen bi haga gainean
zegoena. Etxearen ondoan bi asto
zeuden eta hauen ondoko ota batean bi
beletzar zeuden builaka hasi zirenak
biak ikustean.
Etxeko atea ireki egin zen eta oso begi
biziko gizon txiki bat azaldu zen.
-Epa, Saregile –esan zuen –Zer da?
-Ikazkina, lagun hau aurkeztu nahi nizuke
nik Olentzero bezala ezagutzen dut
nahiz eta denek Hartza deitzen dioten. Behin
eta berriz amets bera izaten ari
da –esan zion Saregile jaunak.
-Amets zahar bat dela uste duzu ezta?
–galdetu zuen ikazkinak.
-Beharbada hala da, beharbada zeuk entzun
nahi zenuke? –galdetu zion
Saregile jaunak.
-Zergatik ez? –esan zuen ikazkinak. –egun
ederra daukagu eta ez dut egiteko
ezer hobeagorik.
-Aurrera –esan zion saregile jaunak Hartzari
–kontaiozu niri kontatutakoa.
-Itxaron, lehenago bere sendiaz jakin nahi
nuke –esan zuen ikazkinak- Non
dago bere aitonaren baserria? Lanean ari al
da ala ikasten ari da?
Jakin baino lehen Olentzero ikazkinari bere
historioa kontatzen ari zitzaion.
-Tira, Olentzero, hurrengo hiru asteetan
zerbait egitea nahi nuke. Gauean,
lotara joan aurretik, zeure eguna atzeraka
ekarri burura, duela bost minutu,
duela hamar minutu, gero hogei, egun osoa
gogora ekarri duzun arte eta
horrela aurreko gaueko lotik esnatzen ari
zarela gogoratu dezakezu.
-Oh –esan zuen Olentzerok –noizean behin
hori egiten jardun naiz, behin
irakurri nuelako lo kontzientearen ahalmena
lantzeko ona zela. Hala ere ez
dut sarritan egin eta inoiz ez ohizko hala
moduan.
-Ongi da –esan zuen ikazkinak –egin ezazu
hori datorren hiru aste bitartean
eta amaitzen duzunean esan Saregile jaunari.
–eta jarraitu zuen –margotu
ezazu zuretzat diska borobil bat eta bertan
lauburua ere beso bakoitzean
ondorengo hizkiak ipiniz: "J",
"A", "U" eta "N" eta berari begira egon egunero
zuretzat arrunt bihurtu arte. Orain joan
zaitez.
Beraz, Olentzero eta Saregile jauna herrira
itzuli ziren. Olentzero, noski,
galderez josita zegoen.
-Alkemilaria da eta giza psikologiaz makina
bat daki –esan zuen Olentzerok.
Saregile jaunak ez zion galderarik erantzun
eta Olentzero bere etxe aurrean
utzi zuen "Hiru aste barru!" esanez.
Garai horretan Olentzero oso lanpeturik
ibili zen. Azterketak hurrengo bi
astetan ziren eta aste betez izango ziren
eta lana bilatu behar zuen baita. Hori
ez zen zaila izango hizkuntzak zirela eta.
Bulego batean aurkitu zuen lana eta
Frantzia, Italia eta Israelera bidaltzeko
gutunak prestatzen zituen. Azterketak
nahiko aise eraman zituen eta amaitu
zirenean, Saregile jaunarengana joan
zen azterketen berri ematera eta hala egin
zuenean, Saregile jaunak esan
zion:
-Egin al duzu Lauburua?
-Ba, horretan hasia naiz baina begira, ez
dut denbora askorik –esan zuen
Olentzerok.
-Orduan, amaitu duzunean esaidazu! –erantzun
zion.
Olentzerok onartu zuen eta izan ere, nahiz
eta oso aste luzea izan azkenean
bukatu zuen eta Saregile jaunari deitu zion
hala zela jakin zezan.
-Ondo da, Hartza, zurekin ekarri al duzu?
–galdetu zion.
Hala egin zuen. Saregile jaunak atrilean
eseri zuen eta lauburua atrilean ipini
zuen.
Lasaitzeko eta arnasa mantxo mantxo hartzeko
esan zion eta gogokoenik
zuen leku bat ekartzeko burura ere eta
Olentzerok narkiso lorez betetako
zelaia aukeratu zuen.
Ondoren, Saregile abesten hasi zen:
-"J,A,U,N". Orain doinua nirekin
errepikatu. Behin eta berriz egin, hasieran
ozenki eta gero eta ahulago doinua buruz
errepikatu arte. Behin eta berriz
egin entzun bakarrik egin dezakezun arte.
Hau goizean jaikitzen zarenean eta
arratsaldea hasi aurretik egin ezazu.
Hogeita bost minutu bitartean egin
ezazu. Goizean eta arratsaldean, egunero.
Etzi, zatoz berriz niregana. Hori
egin zuen eta bi egunetik behin etorri zen
zortzi egunez. Orduan esan zion
handik aurrera, hasieran astero etortzeko
eta gero, berak egiaztatu ondoren,
bi hilabetetik behin.
Hiru hilabete ondoren ohitura tinkoa bihurtu
zen. Sei hilabete igaro ziren.
Behin eta berriz izaten zuen ametsa ez zuen
gehiago izan.
Bere anaia txirrindularitzazale amorratua
bilakatu zen eta Olentzerori bere
txirringakide bat aurkeztu zion. Neskak
Gareme izena zuen. Aurkeztuak izan
ziren unean, euren artean bapateko txinparta
izan zen. Izan ere Olentzerok
beti izango zuen gogoan une hori, beretzat
oso bizia izan bait zen.
Neskarentzat beldurrrezko une bat izan zen
eta lotsati egotearazi zion ikara
batetaz oroitzen zen. Bere amonaren
jatetxean egiten zuen lan eta ez zuten
elkar ikusi bi hilabete bitartean, udako
jaian topo egin zuten arte. Bata bestea,
aurrez aurre, gorrien eta beltzen gudaren
ospakizunaren erdian aurkitu ziren.
Handik aurrera, beti elkarrekin zeuden eta
ondorioz anaiarekin arazoak izaten
hasi zen jeloskor zegoelako. Hala ere,
anaiak beste neska bat topatu zuen
txirringaz ibiltzen zena ere eta zailtasunak
amaitu ziren.
Hartza eta Garemek ezkutuko bideak eta
bazterrak miatu zituzten basoen
zehar bertakoak bakarrik ezagutzen zituzten
bideak ikasiz. Egun batean
urjauzi baten ondoan atsedena hartzen ari
ziren. Txirringaz egindako bidea
ongi zehaztua zegoen eta urjauziaren hotsa
eta bere soinen hotsak ezik ez
zegoen bestelako hotsik. Bapatean, eskutik
hlduta zeudela, Garemek Hartzari
eskutik tinko tinko heldu zion, bere ahotsa
ahuldu egin zen eta begiekin
ohartarazi zion. Hantxe, ikuskariaren
ertzean, lau izakiko talde bat zegoen:
bilutsik zegoen eta oreinaren adarrak zituen
anderea, nahiz eta ez zen
anderea, zezen baten lepoa eta hankak zituen
gizona, haizkora bat zeraman
ipotxa eta liluragarria zena, mariorratzaren
hegoak zituen emakumetxo bat.
Hegan ari zen eta oinek ez zuten lurra
ikuitzen. Arnasa egiteari utzi zioten
baina oraindik harrigarriagoa ere iratxoa
hizketan hasi zen:
-Hartza eta Gareme, entzun ahal gaituzue?
-Bai –esan zuten arnasa biriketatik botaz.
-Orduan, eraman ezazue zeuen gogoen erdira.
Hasteko garaia da!
-Zer? –galdetu zuten.
-Jakingo duzue! Biok jakingo duzue! –esan
zien.
Jarraian, lau izakiak beheko sasi azpitik
barrena desagertu ziren. Elkarri
begiratu zioten eta esan zuten:
-Lamiak!
-Ez nekien benetakoak zirenik!
Deskribapenak konparatu zituzten. Berberak
ziren hain zuzen. Hartzarentzat
ipotxak hitzegin zuela eta Garemerentzat
gizon zezenak egin zuela ez ezik.
Nork hitzegin zuen argi ez bazegoen ere,
hitzak berberak ziren.
Ordurarte, euren arteko harremanean
erabatekoak izan ziren elkarrekiko
handik aurrera, harremana aldatu egin zen
eta joaten ziren leku guztietan
lamiak antzematen zituzten entzutearen mugan
zein ikuskeraren ertzean.
Hura dena lagunek oso arraroa aurkituko
zutela bazekiten, beraz, begiak zein
eskuak erabiltzen hasi ziren elkarren artean
komunikatzearren. Ordurako,
hura zela eta, lagunak jarrera arraroaz
ohartu baziren ere, maiteminduak
egoteagatik zela esaten zuten.
Saregile jauna zerbait aldatu zelaz
konturatu zen eta ikazkinaren txabolara
gonbidatu zituen. Basoen barrena jarraitu
zioten eta orduan Hartza bi lamia
bidea gidatzen ari zirelaz konturatu zen. Bi
beletzarrak zeuden otaraino iritsi
ziren eta halako buila izugarria egin zuten
ikazkina txabola kanpoan zain
zaukatela.
-Epa, Saregile! Zer dakarkizu oraingoan?
–esan zuen.
-Bi dakartzat zuretzat. Bata ezagutzen duzu
eta bestea berria da. –erantzun
zion.
Mukur baten gainean bere aurrean eseri
ziren, bakoitza Saregileren alde
batean.
-Neskatozeru! –oihu egin zuen.
-Ez! –esan zuen neskak –Gareme!
-Azkenean itzuli zara. Aldia osoa da orain.
–esan zuen ikazkinak.
Biei begiratu zien eta esan zien:
-Lamia zezenekin hitzegin duzula dakusat,
Gareme, eta zuk iratxo
ttipiarekin.
Buruak aurrerantz mugitu zituzten eta bata
bestea eta ikazkina ikus
zezaketela.
-Bai –esan zuten.
-Orduan, garaia da. Hartza, zuk, Iruneara
joan behar duzu ordenagailu sailera
Dunixi Salbatore topatzera eta Gareme, zuk
Jakara. Han, Eskarne Aintza
izena duen emakume zahar bat topatuko duzu.
Mendietan gora eramango
zaitu.
Edateko, sagardoa eta eztia eman zizkien eta
etxerako bidean bidali
zituen. Denboraren bat behar izan zuten bere
eskaerak betetzeko.
Eskarne Aintza Ameriketan zegoen eta Dunixi
Salbatore Inglaterra, Frantzia
eta Alemanian zehar bidaiatzen ari zen. Egia
esan, hiru hilabete igaro ziren
Hartzak topatu zuenerako. Bitartean,
Irunean, Adimen Artifizialaren Eskolan
bazituen ezagunak eta bertan egiten zen
lanarekin ohituta zegoen, esku-
sartze bionikoarekin zuen loturarekin
bereziki.
Garemerentzat Eskarne Aintza inolako
harrimena zen. Giza disenatzailea zen
eta bere berezitasuna, eraikinen lekukotasun
zehatza. Berehala, Iparraldeko
mugan etxalde zaharren inguruetara, harri
borobilak zein aintzinako
haitzuloak zeuden lekura eraman zuen Gareme
bidaia luze bat egitera.
Garemek bere burua lekuko aintzinako
kondairan gero eta murgilduago
aurkitu zuen. Bitxia zen oso baina benetako
froga urria zela medio bertako
kondairaren gehiengoa gaizki osatua zegoela
bazekien arren, bihotzean
lauburu bat bezela sentitzen hasi zen eta
honek arrisku barik eta lurraldean
zein goiko zeru izartsuetan ainguratua
sentiarazi zion. Eskarne Aintzak
sendagileentzako landareak eta sendabelarrak
jasotzen zituzten
emakumeengana eraman zuen Gareme.
Ordurako gurasoek bata bestea ezagutzen
zituzten eta ez zioten ezkontzari
inolako ukorik egiten. Azaroan izango zela
erabaki zuten eta garaia
iritsitakoan hala gertatu zen.
Ezkonberritako bidaia Auñamendiko oineko
muinoetan igaroko zutela argi zeukaten.
Behin batean, biek motxilak hartu eta
mendietan gora igo ziren.
Tontorretan, elurra zegoen baina beheko
maldak hodeietako ihintzaz jantzirik
zeuden.
Mantso mantso igo ziren etxe zein baserriak
urrutira panpinen etxeen gisara
ikusi zitekeen arte. Eguzkia, zeruan goraro
igoa zenez eta hodeiak zein
lainoak desagertuz argitu zuenez, lurra leku
garbiagoa bilakatu zela zirudien.
Jarraian, bidea bitan banatu zen. Bata,
muinoaren ingurutik zihoan eta
bestea, malkartsua bihurtu zen. Azkena hartu
zuten eta Hartzak bizkarrean
zeraman zama astuna bihurtu zen. Gelditu
egin zen makil bat mozteko
lagundu ziezaion. Bapatean, atso zahar bat
agertu zen, oso atso bitxia.
Mozorroez betetako hodei batek inguraturik
bezala zirudien eta bizkarrean
otar bat zeraman eta aurrean beste bat.
Sugeak ziruditen bi makil ere
bazeramatzan. Baina zaharra eta zamaz itoa
zirudien arren, arin zihoan
itsasorako bidea hartu balu bezala.
Noizean behin, makil bati bira bat ematen
zion eta orduan, mozorroez
betetako hodeiak goruntz egingo zuten,
firrinda eginez eta makilen birak
isladatuz. Biei begiratu zien esanez:
-Utzi nora ezean ibiltzeari. Zuen zain
geunden. Zatozte.
Hartzaren zamak astuna izateari utzi zion
bapatean eta bidea aukeratu
ondoren, igotzen hasi zen Gareme ondo ondoan
atzetik zihoala. Igotzen ari
zirela, hodeiak biltzen hasi ziren eta
goikaldeko ekaitzak burrunbatu zuen.
Atsoaren inguruko mozorrekin bestelako
mozorro taldeak elkartu ziren, atsoa
firrinda izugarri baten zein iluntasunezko
hodeiaren burrunda zein hegada
baten erdian izan arte. Auñamendiko
tontorrera iritsi ziren eta eta une
zapalean eseri ziren. Atsoa mendebaldean
eseri zen bere iluntasuna tamaina
orotako saguzar zein txori multzo ugari
batek areagotzen zuen bitartean.
Beheko haitzetatik, animali bururak hasi
ziren agertzen, halanola, saguak,
arratoiak, mustelak, azkonarrak, otso bat
eta hartz beltz bat, denak atsoaren
atzetik marra zuzen bat osatuz, atsoa hodei
ilun bizi batek inguratzen
zuelarik. Atsoak Hartzari iparraldean
eseritzeko esan zion eta Garemeri
hegoaldean.
Berehala, mendiko goikaldeko iluntasuna argi
izpi izugarri batek banatu egin
zuen, eta ekialdetik eguzkia irten zen argi
ostadarren artetik dizdira eginez.
Bere bihotzean, irudi bat agertu zen umant
gisa, metal zurizko txapela,
belarritakoak, bi betaurreko eta sudur
estalkitxo bat zituela. Egungo zalduna
zirudien. Berekin makina txiki piloa zegoen,
firrinda eginez, astinduz eta bere
izaeraren indar oro isladatuz. Buru gainean,
mariorratz mekanikoez betetako
hodeiak ipini ziren.
-Hain iluntasun zaharra! Azkenean topo
egiten dugu! –esan zuen Hartzak.
-Bai, zu, artisau zoroa! Zu, ero zuzena!
Atsoak, Hartza eta Garemeri banatzearazi
zien, bien artean lauki haundi bat
osatu arte. Zaldun zuria ekialdean eta bera,
atsoa, mendabaldean ipini ziren
eta Hartza iparraldean eta Gareme,
hegoaldean. Atsoak, otarrak atera zituen
eta lurrean, bere ondoan ipini zituen,
irekiaz. Sorta txiki piloa zegoen barruan
eta kanporatu zituen errezagoa izan zedin
erakustea.
Zaldun zuriak bi eskuez deitu zien eta
makinak piztu ziren. Eta beraien arteko
laukia irudikatzen hasi ziren lurraldeko
nolakotasunean. Makinek amitu
zutenean, esan zuten:
-Eta?
-Ongi da –esan zuen atso zaharrak.
Orduan, bakoitza baserriak irudikatzen hasi
zen eta behin eta berriz egin
ondoren, lurraldea atso ilunaren hiruhankak
zein zaldun zuriaren gurutzeak
lurraldean zehar hedatuak zeuden.
Jarraian, zaldunak bere makinak gurutzearen
inguruan lanean ipini zituen.
Bere ingurutik, bizitza zuen ezer kendu
zuten eta hauek gai garbiaz ordezkatu
zituzten. Arazorik zegoenean, makinek, lurra
bestelako gaiekin nahastuaz,
erre egiten zuten.
Lurraldearen ertzetan kokatu ziren eta
tartean zegoen lekua defendatu zuten
argizko armak erabiliz.
Bitartean, atso zaharra, bere otarretatik
ateratako arrekin, labezomorroekin
zein era orotako mozorroekin bere lurraldea
zabaltzen ari zen. Horietatik asko
bien arteko lurraldeen mugen gudak ziren.
Hasieran, gurutzean indarrak irabazten ari
zirela zirudien eta baita hauen
zuzentasuna lurraldea gidatzen ari zela.
Baina, geroago, haizeek joko zuten
eta euriak etorriko ziren eta atso ilunaren
otarretako mozorro hodeiak
makinen gainean ezartzen hasi ziren. Eta,
hiltzen ari zirela, euren gorpu hilak
oztopo egiten zuten.
Hala ere, izaki hilek bestelako izakiak
sortzen zituzten eta hauek aldi berean,
arazo berriak sortuko zituzten.
Azkenean, zaldun zuriak bere indarrak
elkartzera deitu zituen eta bideekin
batu ziren eta hegoaldeko mendietan hiri
handi bat bilakatu ziren. Eta
pixkanaka, hesi itxi bat bilakatu zen eta
honen barruan dena garbia zein
kontrolpean zegoen.
Mozorro, txori, animali, zein landareek,
zaldun zuriaren mugetan gogor ekin
zioten eta orduan, bapatean, oreka batetara
iritsi ziren. Atso ilunaaren aldean,
sorkuntza zegoen eta zaldun zuriarenean,
adimena.
Azkenean, bizitzaren sorkuntza ia orekatua
zegoen, makina multzoa egin,
konpondu zein ordezkatzearen aldia zela
medio.
Hala ere, gurutzearen hiria erasogarria
edota zaurigarria zen. Kontrolpean
zeuden uzteek ez zuten flexibilitate
nahikorik, haize, eguzki zein eurien
aldaketei aurre egiteko. Era bakarra,
berekin zein beregan iztea zen mugak
defentsakorrak ziren arte, eta horregatik,
gurutzeko jendeak hiruhankeen
indarren aurka denbora guztian adi egon
behar zuten.
Atso iluna barrezka hasi zen eta zaldun
zuriak bere gurutzea erakutsi zion
eskuez luzatuz, eta honela esan zion:
- Ez nauzu inoiz irabaziko zeren zeuk egiten
duzun ezer neuk berriz egin
dezaket eta zeuk baino hobeago eta azkarrago
gainera.
- Eta Berak egiten duen egin al dezakezu?
–galdetu zion atso ilunak.
Orduan, Mariri deitu zion eta zaldun zuriak
Buruzari eta azken bi hauek beste
lauei agertu zitezen.
Hartza eta Garemeri loak hartu zien sakon
sakon eta lotan elkarri heldu
zioten, besakatuz eta lo horretan haurra
egin zuten; zeinak Olentzero eta
Neskatozeruren gogoei gorputza emango bait
zien eta mundu ezberdinen
arteko unera aterako zen jendea gidatuko
bait zuen. Bere gogoaren barnean
unea osatzeko zein denbora zeharkatzeko
gaitasuna izango zuen umea hain
zuzen.
Horregatik, Auñamendi Olentzero
hartzumearentzat sakratua da eta hori dela
eta jaiotakoan, izen hori jaso zuen.
© Haizea 2000
Sareosok zerbitzaile honen bidez
edonori informazioa eskeintzen eta berau erabiltzeko
gonbitea luzatzen dion bitartean, ipuin honen
itzulpenaren argitaralpen eskubideak
Haizeak ditu. Ondorioz, ezingo da:
§
Testua edonori eman Haizearen
baimenik gabe
§
Informazio hau zure
zerbitzailean “isladatu” gure baimenik gabe
§
Sistema honetan testua
aldatu zein berrerabili
Ahal izango da:
§
Zure erabilerako soilik
informazioaren kopiak imprimatu
§
Zure ordenagailuan
fitxategiak gorde zeuk bakarrik erabiltzeko
§
Zeure dokumentuetatik
zerbitzaile honi erreferentzia egin. Hori egin ezkero,
mesedez, atal osoa lotu ezazu, horrela atariaren ikuspegi
zabalagoa ikusteko
aukera ematen bait zaio jendeari.
Bestelako eskubideak Haizeak izango lituzke.